Hoe het vermoeden van een eetstoornis aankaarten?

Ik heb uitgebreid de website gelezen en ik vermoed dat een werknemer die bij mij in dienst is anorexia heeft. Maar ik ben de werkgever: wat kan en mag ik doen. Ik ben van plan om met haar te praten om haar te helpen maar wat moet ik dan doen als zij het ontkent. Zij vindt het bij ons erg fijn, maar misschien wordt zij dan alleen maar ongelukkiger als zij weet dat wij dat geconstateerd hebben. Of moet ik met haar ouders gaan praten, maar dat vind ik weer niet netjes tegenover haar. Zij is 16 jaar. Waar doe ik goed aan, moet ik het probleem benoemen of moet ik eerst aan haar vragen of zij privé ook gelukkig is? Ik vind het een hele fijne lieve medewerker en ik wil het niet verpesten doordat ik mij daarmee ga bemoeien. 

Ik lees dat je erg bezorgd bent over een werknemer. Goed dat je je informeert over het probleem, want dan weet je toch wat beter waar het probleem mee te maken heeft. Er is geen "correcte aanpak" om iemand met een (vermoeden van) eetstoornis aan te spreken, maar ik kan je wel enkele tips geven. 

* Ga in geen geval meteen beschuldigen of zeggen dat je denkt dat ze een eetstoornis heeft. Misschien is er wel iets anders aan de hand, of er is inderdaad sprake van een eetstoornis, maar als ze daar zo direct over aangesproken wordt, kan dat heel bedreigend overkomen.
Beter is het om te zeggen dat je je zorgen maakt, waarbij je haar dan uitlegt om welke gedragingen het gaat (uit welke dingen leid je af dat ze misschien wel een eetstoornis zou kunnen hebben?) en dat die gedragingen voor jou misschien wel bij een eetprobleem zouden kunnen horen. Geef ook heel duidelijk aan dat je er misschien naast zou kunnen zitten, maar dat je je dus wel zorgen maakt.
* Vraag of ze herkent wat je zegt, of niet. Dan laat je haar de keuze om erop in te pikken, of om misschien toch een andere verklaring te geven, of om te zeggen dat ze er liever niet met jou over praat.
* Vraag hoe het gaat in haar leven, of ze gelukkig is, of dat er misschien problemen zijn waar ze over wil praten.
* Stel dat ze liever niet met jou praat, geef dan aan dat je toch liefst hebt dat ze met iemand anders gaat praten die ze in vertrouwen kan nemen. (Misschien krijgt ze al begeleiding: laat het dan aan die begeleiding over en geef verder aan dat je wel openstaat voor een gesprek als ze daar behoefte aan zou hebben.) Zeg haar ook dat je haar een fijne medewerkster vindt en dat ze een toffe persoon is. Dat geeft vertrouwen en het is ook goed om te horen voor haar zelfvertrouwen.
* Stel dat ze aangeeft dat ze inderdaad een eetprobleem/-stoornis heeft, vraag dan of ze hulp heeft en indien niet, of ze het zou zien zitten om hulp in te schakelen.
Je kan haar ook ons website-adres geven. Ze kan zich daar eens informeren over de ziekte en er is ook een forum, waar ze met lotgenoten in contact kan komen en eens met anderen kan praten over hoe het is om een eetstoornis te hebben en hoe je het aanpakt om zoiets vb. tegen je ouders te vertellen of om vb. hulp te zoeken. Ook jij kan er misschien nog wel wat extra tips vinden.
* Ga in geen geval achter haar rug om met haar ouders praten. Dat kan voelen als verraad en dat zal jullie relatie erg onder druk zetten. Je kan wél aangeven dat je vindt dat ze er met haar ouders over moet praten, zodat zij haar kunnen steunen. Vermoedelijk hebben haar ouders intussen ook wel door dat er "iets" aan de hand is, maar misschien beseffen ze nog niet helemaal wàt het precies is. Tenzij je vindt dat ze door haar eetstoornis niet meer naar behoren kan functioneren op het werk, zou ik haar ouders dus niet zélf benaderen. Als je merkt dat ze zich vaak duizelig voelt of als ze flauwvalt, dan zijn er ook medische redenen waarom je haar ouders toch zou kunnen aanspreken, maar doe dat alleen maar nadat je het meisje erover hebt aangesproken. Zeg dat je bezorgd bent en dat je haar ouders wil inlichten over jouw bezorgdheid, omdat je het gevoel hebt dat ze toch hulp nodig heeft (al is het misschien eens naar de huisarts gaan of eens praten met een begeleider op school)...  

Dit zijn in algemene lijnen enkele bedenkingen die ik je kan meegeven. Kies een rustig moment uit als je haar aanspreekt en doe het ergens apart, zodat niet iedereen hoeft te weten dat ze ergens over aangesproken wordt.