Hoe kan ik mijn partner met boulimia helpen?

Ik heb na een relatie van 7 jaar nu pas ontdekt dat mijn partner Boulimia Nervosa heeft.  Onze relatie staat op springen. Ze is terug bij haar ouders maar die zien de reikwijdte van de ziekte ook niet in.  Ik durf haar niet confronteren met de feiten uit schrik haar nog meer in het nauw te duwen.  Dit is een zeer moeilijke situatie voor mij.  Enerzijds kan ik de relatie niet meer aan en wil ik scheiden maar anderzijds wil ik haar zeer graag helpen. Heeft er iemand raad?  Ze heeft echt hulp nodig.

Ik kan de situatie natuurlijk niet goed inschatten op basis van deze informatie, maar ik begrijp wel dat het erg moeilijk is voor jou als partner om plots hiermee geconfronteerd te worden en niet te weten wat je nu moet doen. Als ik het goed begrepen heb, dan is de situatie intussen ook al erg geëscaleerd: jouw partner die het huis uit is getrokken en jij die een relatie nog maar moeilijk houdbaar ziet op deze manier.
Heeft jouw partner hulp bij haar eetstoornis? En zo niet, staat ze er voor open? Als ze al zo'n lange tijd met zo'n ernstig probleem leeft, dan zal het nu voor haar misschien aanvoelen alsof ze "betrapt" is en misschien is ze ook wel heel bang voor jouw niet-begrijpen en eventueel jouw wens dat ze er meteen mee stopt. Een eetstoornis heeft een bepaalde functie. Hoe raar dat misschien ook mag klinken: het is voor haar een manier geworden om met bepaalde (voor haar moeilijke) dingen om te kunnen gaan. Zolang ze haar eetstoornis heeft als "uitlaatklep", zal ze misschien nog wel redelijk kunnen functioneren. Als je haar meteen zou "verbieden" om nog eetbuien te hebben of te braken, dan neem je ook haar "copingmechanisme" af (=dus haar manier om het leven of moeilijke gevoelens of enge situaties aan te kunnen).
Ik denk dat het geen zin heeft om hierover niet te communiceren. Zelfs als je niets zegt, geef je toch een boodschap. Het klinkt allemaal heel vanzelfsprekend als ze zeggen: "praten is de beste oplossing". Maar hoe begin je aan zoiets, hé?
Ik kan je zeggen dat er geen "beste manier" bestaat om dit gesprek te houden. Er zijn wel wat dingen waar je rekening mee kan houden. Zo is het belangrijk dat jij je bezorgdheid uit om het gedrag dat je hebt gezien of opgemerkt. Probeer dat op een heel objectieve manier te benoemen, zonder te beoordelen. Ook al vind je het heel onbegrijpelijk waarom iemand zichzelf zoiets aandoet, probeer vooral in eerste instantie naar haar te luisteren. Vraag waar ze het moeilijk mee heeft. En bevraag daarbij niet alleen het eten.
Iets heel typisch aan een eetstoornis is dat het meest opvallende teken natuurlijk het verstoorde eetpatroon is, maar dat er eigenlijk véél meer dingen mee te maken hebben. Eetstoornissen hebben heel vaak te maken met grote angsten. Angst voor de verantwoordelijkheden die bij een volwassen leven horen, angst om kritiek te krijgen (en dus proberen mensen met een eetstoornis vaak alles "goed" te doen), angst om ruzie te maken (en misschien is jouw partner daarom wel het huis uit gegaan: omdat ze teveel angst had voor die confrontatie, voor jouw reactie ook),... Dus: vraag hoe het met haar gaat en waar ze het moeilijk mee heeft. Geef haar heel duidelijk aan dat je wil dat ze geholpen wordt.
Als zij niet geholpen wil worden, dan wordt het erg moeilijk natuurlijk. We weten dat een behandeling of therapie weinig kans op slagen heeft als de patiënt zelf niet meewerkt of niet gemotiveerd is of er niet van overtuigd is dat er een probleem is. Toch lijkt het me belangrijk dat je haar aanmoedigt en dat je haar misschien ook wijst op de gevolgen: jullie relatie loopt niet goed, haar lichamelijke conditie zal wellicht ook ondermaats zijn, misschien zijn er financiële moeilijkheden door de hoge voedsel-kosten, misschien loopt het op het werk of op sociaal gebied ook heel moeilijk,... Als ze niet uit de cirkel van overeten en braken (of wat voor gedrag ze ook stelt om nadien van de extra kilo's af te geraken) geraakt, zal haar leven ook veel minder kwaliteit hebben. Het is moeilijk om te genieten van het leven als je zo in beslag genomen wordt door het vermijden van onaangename gevoelens en het wegstoppen ervan (door te overeten en te braken).
Maak voor jezelf misschien ook best uit hoever jij daar zelf nog bij betrokken kan/wil zijn. Je zou vb. eens samen met haar (of alleen) naar het Inloophuis in Leuven kunnen komen om eens een gesprek te hebben met een (ex-)patiënt of een familielid van iemand met een eetstoornis. Op woensdagnamiddag zijn we open van 14u. tot 18u. We proberen ook 1 keer per maand een koppelbijeenkomst te houden. Als je je aanmeldt op het forum (via de website www.anbn.be en dan "forum"), kan je de vraag stellen of en wanneer we misschien nog eens samenkomen. Maar die keuze is natuurlijk aan jullie.
Of je zou vb. al een lijst kunnen aanvragen met hulpverleners die gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Je zou haar dat kunnen aanbieden. Niet dwingen, maar vragen of ze dat zou zien zitten, vragen of ze graag heeft dat je met haar meegaat... Als je een mailtje stuurt met daarin jullie regio of postcode, dan kan ik zo'n lijst doormailen. Je kan ook altijd bellen naar het nr. 016/ 89 89 89 om de situatie even uit te leggen en om samen te zoeken naar wat een mogelijke volgende stap zou kunnen zijn.

Ik wens jullie heel veel succes en ik hoop van harte dat er wat dingen in beweging (in positieve zin) gezet kunnen worden!