Dat is voor elke persoon natuurlijk anders. Er zijn mensen die veel lagen kledij over elkaar aan doen (vb. een dikke broekkous en daarover een stevige jeans, verschillende T-shirts en truien), er zijn mensen die kampioen zijn in het verzinnen van uitvluchten dat men al gegeten heeft of geen honger heeft, of een fysiek probleem heeft waardoor men moeilijk voedsel verteert (vb. mensen die zeggen dat ze een maag- of darmprobleem hebben – trouwens, soms is dat ook écht zo, dus het is niet altijd duidelijk of mensen een uitvlucht verzinnen of ook echt een fysiek probleem hebben: je kan dus nooit zomaar zeggen dat iemand “liegt”, er is in zo’n situaties een medisch onderzoek nodig).
Mensen met een eetstoornis verhullen de problemen niet om jou te pesten of dwars te liggen. Wel omdat ze zo angstig zijn, omdat ze het gevoel hebben dat de eetstoornis hen recht houdt in het leven, omdat het een schijngevoel van controle geeft. Zolang mensen niet weten hoe een leven zonder eetstoornis er voor hen zou kunnen uitzien zullen ze het erg eng vinden om de eetstoornis te moeten loslaten. We horen mensen bijvoorbeeld vaak zeggen: wie ben ik dan, zonder eetstoornis? Of: kan ik dat wel, leven zonder eetstoornis?
Bij anorexia nervosa is het echter na verloop van tijd wel duidelijk dat er meer aan de hand is. In tegenstelling tot mensen met boulimia nervosa, die vaak een heel normaal gewicht hebben en die soms jaren aan een stuk met een verborgen eetstoornis rondlopen. Mensen met ondergewicht of mensen die op korte tijd heel veel vermageren op een ongezonde manier: dat valt op voor de omgeving en dus zal er veel sneller reactie komen vanuit de omgeving. Bij mensen die redelijk stabiel blijven qua gewicht zal die reactie er niet komen. En voor mensen met gewichtsschommelingen of gewichtstoename (in het geval mensen eetbuien hebben) kan er ook wel reactie komen, maar de omgeving zal zelden aan een eetstoornis denken. Veel vaker komen er vragen zoals "ben je zwanger?" of "heb je veel stress, want je bent zoveel aangekomen?" of "zou je niet wat op je gewicht gaan letten?" (zonder verder te vragen hoe het komt dat iemands gewicht zo onstabiel is).
Als reacties uit de omgeving kwetsend zijn, zullen mensen met een eetstoornis nog minder geneigd zijn om hun eetstoornis te "onthullen". Ze zullen zich blijven verstoppen en zich eenzaam voelen, omdat niemand hen lijkt te begrijpen.
Warme, open en bezorgde reacties uit de omgeving zijn veel uitnodigender.
Hoe kan je dat aanpakken?
Vraag hoe het met iemand gaat, of zeg dat je merkt dat iemand er niet gelukkig/gezond uit ziet, zeg dat je je zorgen maakt om hoe de ander zich voelt en stel voor om erover te praten (met jou of met een andere vertrouwenspersoon).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten